Knjiga Veljka Radosavljevića nije samo nov doprinos sagledavanju fenomena crnog talasa u srpskoj kinematografiji, nego, između ostalog, i svojevrsni kritički dijalog sa delima prethodnika. Ono što diferencira Radosavljevićevu optiku je široko kontekstualizovanje filmske problematike i njena konverzija u politiku.
Takođe, autor, za razliku od nekoliko prethodnih knjiga na ovu temu, insistira na širokom umrežavanju srpskog filma istražujući njegove relacije sa srodnim modernističkim filmskim pokretima u svetu. I ne na poslednjem mestu, Radosavljević istražuje klimu, produkcione konstelacije kao i dela prethodnika koja su , premda zaboravljena ili zapostavljena, suštinski nikada dovoljno vrednovana, učinila da crni talas pre svega doživimo kao sukcesiju, kao kontinuitet i logičnu fazu razvoja jedne značajne evropske kinematografije.
