Pod pokroviteljstvom Filmskog centra Srbije, a u saradnji sa Nezavisnim filmskim centrom Filmart, predstavljamo Filmoskopiju, portal filmske kritike, eseja i intervjua. Razvijajući i negujući kritičku misao, prvenstveno kod mladih, kako autora, tako i čitalaca, Filmoskopija teži da bude prostor za sve koji promatraju, donose zaključke i upućuju na drugačiju tačku gledišta. Redakcijski tim Filmoskopije čine mladi autori, većinom dramaturzi, kako studenti, tako i postdiplomci.
Kreativno pisanje iziskuje konciznu i jasnu misao. Biti slobodan od samoga sebe otvara mogućnost čoveku da bude posmatrač. Koncizna i jasna misao iziskuje uporno posmatranje spoljašnjeg, kao i unutrašnjeg. Pisanje kritike u ovome slučaju, nije ništa više no posmatranje i prenošenje uočenog u formu teksta. Uočavanje, prepoznavanje i formiranje koncizne i jasne misli nemoguće je bez posmatranja. Istinsko posmatranje iziskuje otvoren um, um oslobođen samoga sebe. Tek tada, viđeno može biti definisano kao svet za sebe i tek tada moguće je govoriti o posmatranom.
Filmu, filmskim i televizijskim stvaraocima, ali i svima ostalima, Filmoskopija prilazi slobodna od stava, mišljenja i utvrđenog establishmenta. Slobodna od podela što žanrovskih, što svih ostalih, Filmoskopija teži da bude prostor za sve koji promatraju, donose zaključke i upućuju na drugačiju tačku gledišta.
Filmoskopija u svom sadržaju nudi kritike domaćih i stranih ostvarenja, eseje koji propituju fenomene u društvu koristeći film ili televiziju kao jednu od glavnih referenci i teorijske oglede kroz koje ćemo pokušati da u fokus stavimo kako istoriju filma, tako i aktuelna ostvarenja i njihov značaj. Pored toga, intervjui s filmskim radnicima i značajnim imenima u kulturi, trebalo bi da otvore prostor za dijalog i razmenu mišljenja.
Okupljajući različite autore, Filmoskopija teži da bude prostor koji neguje kritičku misao i poziva na dublje razumevanje kako čitalaca, tako i samih autora.
Urednik Filmoskopije Dejan Prćić
Boris Isaković, jedan od najcenjenijih glumaca u Srbiji i regionu, osim zavidne glumačke karijere, dugugodišnji je profesor glume na novosadskoj Akademiji umetnosti, dok je ranije bio je i u angažmanu ansambla Srpskog naradnog pozorišta u Novom Sadu.
Autorke Filmoskopije Mina Stanikić, Jelena Jovanović i Katarina Koljević analiziraju različite aspekte ovog ostvarenja pokušavajući da odrede kontekst kako samog narativa, tako i filma u okvirima domaće kinematografije.
Petrovićev novi kratki dokumentarac „Prilagođeni“ (Adjusting, 2021) koji, nakon svetske premijere na Međunarodnom festivalu dokumentarnog filma u Amsterdamu (IDFA) i domaće na festivalu Beldocs, nastavlja zapaženu turneju, poslužio nam je kao povod za razgovor o njegovom dosadašnjem kreativnom i pedagoškom radu.
Keča je već govorio o njegovim prvim zapaženijim filmovima („Posle rata“, „Pismo ocu“ i „Mirage“). Ovog puta, prekookeanski video-poziv na relaciji Bretanja-Kalifornija protekao je u priči o („)Muzeju revolucije(“), jugoslovenskom nasleđu, snimanju socijalističkih ruševina i filmskom prikazu romske zajednice.
Dosledan dosadašnjem rediteljevom gestu, „Muzej revolucije“ ne krije svoj ideološki parti pris, ali njime ni ne vitla ex cathedra. On je prevashodno muzej afekata, a ne artefakata. Upravo kakvim je Rihter i zamišljao svoje zdanje.
Rediteljka Dina Duma debitovala je igranim filmom „Sestre“, premijerno prikazanim na 55. Međunarodnom filmskom festivalu u Karlovim Varima gde je osvojio i specijalnu nagradu žirija. Film je domaćoj publici predstavljen u okviru 50. FEST-a.
Umetnički eskapizam je, čini se, postao trend kada autorska ekipa želi da ispriča toplu, nežnu priču o nepatvorenim međuljudskim odnosima, dok je praksa pokazala da tu sladunjavost publika prihvata, skoro isključivom u arhaičnom pakovanju.
Goran Radovanović je diplomirani istoričar umetnosti, poznatiji kao scenarista i reditelj, pre svega, dokumentarnih filmova, koji važe za smele iskorake u domaćoj kinematografiji.
Srpski festivalski filmovi u raskoraku. Slobodna definicija: srpske koprodukcije, uglavnom manjinske, stranih autora, reditelja-emigranata i/ili onih čija imena nisu nepovratno utkana u tkivo srpske filmske industrije, delimično ili u potpunosti na stranom jeziku ili jezicima.
Politička dimenzija filma otkriva se kroz odabir teme u čijoj srži se nalazi pitanje savremenog političkog paradoksa, koji otkriva apsurd kao jedno od svojstava svog delovanja.
„Posle zime“, za regionalni film, donosi nov pogled na temu, zastupajući generaciju koja je nevidljiva na platnu. Ovaj film duboko povezuje naše društveno okruženje sa globalnim, ukidajući surovu izolaciju koju mladi ljudi na ovim prostorima osećaju.
Glumačka karijera Marka Grabeža se razvija kako na filmu i televiziji, tako i u pozorištu. Nedavno je tumačio lik Efendi–Mite u filmu „Nečista krv – greh predaka” u režiji Milutina Petrovića, a debitovao je u filmu „Branio sam Mladu Bosnu“ Srđana Koljevića.