NASLOV FILMA: Varnica SCENARIO I REŽIJA: Luka Bursać ULOGE: Sonja Devi, Vuk Karanović, Džon Bosnić TRAJANJE: 17’ DRŽAVA: Srbija GODINA: 2021.
Nakon diplomskog filma „Tmina“ (2014) čija je radnja smeštena u distopijsku 2021. godinu i idejno subverzivnog, dugometražnog igranog filma „Afterparti“ (2017), Luka Bursać, po treći put, dolazi na FEST (Međunarodni filmski festival) – ovaj put sa kratkometražnim igranim filmom „Varnica“. Film je prikazan u programskoj celini FEST INTRO, a realizovan je u saradnji 1st Film Production iz Los Anđelesa i produkcijskom kućom Mashina & Zec iz Beograda.
Radnja „Varnice“ je smeštena u vremenski okvir od 24 sata tokom kojih pratimo život žene koja radi kao plaćeni ubica. Reditelj je inspiraciju, kako i sam kaže, pronašao u susretima sa raznim osobenjacima karaburmskog naselja. Na narativnom planu, scenario je postavljen tako da radnja teče linearno i skoro bez prepreka ide prema završnici. Film otvara nekoliko veoma stilizovanih kadrova grubog seksa, što predstavlja jedini upliv u lični svet junakinje. Zagušeno osvetljenje i vizuelni utisak koji ostavlja fotografija (direktor fotografije Lazar Radić), osim glavne asocijacije na mračan svet protagonistkinje, jeste i uznemirujući osećaj klaustrofobije. S druge strane, širi društveni kontekst autori grade isključivo kroz zvučnu sliku (dizajn zvuka Filip Verkić), konkretno putem emitovanja vesti sa radija u automobilu, čime je, između ostalog i priča o plaćenom ubici uverljivije lokalizovana u Beograd. Dok protagonistkinja vreba svoju žrtvu, društveno-politička stvarnost sa radija pravi sponu između dalekog sveta glavne junakinje i našeg sveta. Pored toga, odluka da kamera „u stopu“ prati centralno pozicioniranu protagonistkinju je dosta zanimljiva. Iako protagonistkinja prati svoju žrtvu, ovakvom postavkom kamere „filmski lovac“ jureći svoju lovinu postaje plen gledaoca, dok na drugom planu preuzima estetiku video igara u kojima igrač prati lik kojim upravlja.
Stvarnost junakinje kao plaćenog ubice je brutalno naličje Beograda, mrak i agresija, dok pogled Sonje Devi koja je tumači, podseća na pogled izgubljene devojčice. Čini se da je autorska zamisao bila da upravo ta podvojenost, između njenog nežnog pogleda i posla kojim se bavi, pokreće narativ ovog sedamnaestominutnog filma. Ipak, zbog nedostatka radnje i zapleta, koji dovode do promene u karakteru, podvojenost je ostala samo nagoveštena (scena dodira između protagonistkinje i plena u liftu). Ono što je, na narativnom planu, bez obzira na dinamičnu fotografiju i dobro odabran soundtrack, usporilo tempo filma je niz sličnih scena u kojima plaćenica prati svoju žrtvu. Pored toga, žrtva je odabrana na nivou stereotipa (istetovirani ćelavi grubijan sa malim detetom koje će potencijalno stradati s njim) što na filmskom planu ne donosi mnogo toga novog.
U tom smislu, film „Varnica“ bi se na prvo gledanje radije mogao definisati kao opservacioni dokumentarac, nego igrani film. Tokom ovog kratkog filma autorska ekipa nam otkriva onu stranu Beograda, koju mi „obični ljudi” spoznajemo čitajući crnu hroniku u novinama u prevozu. „Varnica“ se vizuelno poigrava sa bliskošću zla koje je svakodnevno prisutno i koje nas okružuje čak i kada toga nismo ni svesni, što narativ ovog ostvarenja čini svojstvenim. Bombe ispod automobila, obračuni klanova na ulicama grada i mafijaška ubistva bile su za našu generaciju izmišljeni svet kroz koji smo prolazili igrajući Playstation. Danas, takve „igrice“ čine našu realnost.
