Od svog filmskog debija u Progonu (1982) Predraga Golubovića, Žarko Laušević je sve do svoje smrti bio i ostao jedno od najprepoznatljivijih i najvoljenijih glumačkih lica jugoslovenskog i srpskog filma. Iako bi bilo nepravedno ne pomenuti njegovu pozorišnu glumačku karijeru (bio je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta), kao i zapažene uloge u TV serijama, film je bio i ostao ona razmeđa koja glumca najpre čini slavnim, možda na uštrb drugih njegovih kvaliteta. Možda zato što susret sa licima nigde nije toliko vidljiv kao na velikom ekranu i gde se glumačka samosvojnost, shodno talentu, na najbolji način očituje i pleni.
Koliko bi iz današnje perspektive neki filmovi Srđana Karanovića, Darka Bajića, Zdravka Šotre, Miroslava Lekića, Radoša Bajića, s kojim je snimio svoj poslednji igrani film, između ostalih, tako izgledali, da ih upečatljivim nije činio upravo taj enfant terrible regionalnog filma… Za Lauša je gluma bila neodvojiva od života, pa je to bila i onda kada mu se vlastiti život pretvorio u film, a ulogu u tom filmu je nosio s dostojanstvom, plaćajući punu cenu da bi održao jednu iluziju koja se sada zvala stvarnost i u kojoj mnogima od nas zapravo nije bilo jasno gde je tačno njegovo mesto.
Žarko Laušević nije glumac od one glumačke prolazničke fele o kojoj se pomodno priča dok traje povod u kojem je uzeo učešća. Više od četrdeset godina je bio saučesnik u našim gledalačkim životima, i valjda zato nas se njegova smrt toliko tiče i toliko boli…
Miroljub Stojanović
Naslovna fotografija: Žarko Laušević, film „Heroji Halijarda“, Contrast studios